مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو

نمای داخل مرکز پمپیدو به همان اندازه نمای خارجی حیرت آور است. این مرکز در ساختمانی قرار گرفته که پس از بازدید معماری آن را هیچ گاه فراموش نخواهید کرد. ساختمان مرکز پمپیدو که توسط ریچارد راجرز و رنزو پیانو در دهه 70 میلادی طراحی شده است، کانال کشی، دودکش و پله برقی که معمولا در معماری های سنتی پنهان بود را در معرض دید گذشته و نمای خارجی بدیع و پرحاشیه ای را پیش رو همگان قرار داده است.

 برخی منتقدان این نما را به نمای یک پالایشگاه نفت در مرکز شهر تشبیه می کنند. تمامی گردش ترافیکی به بخش جلویی مرکز منتهی می شود: لوله های بیرونی رنگ شده، پدیده ای منحصر به فرد از ساختمان ساخته اند. لوله های تهویه به رنگ آبی، لوله های آّب به رنگ سبز و خطوط برق به رنگ زرد درآمده اند.

آسانسورها قرمزند، کانال کشی های سفید هم پوشش های تهویه بخش های زیرزمینی است. حتی تیرک های فلزی ساختمان نیز قابل مشاهده اند. بدین ترتیب فضای قابل توجهی در داخل حفظ شده است. فضای داخلی این عمارت شامل موزه هنرهای معاصر، کتابخانه، مرکز نمایش و سینماست که توانسته تمام انتظارات را برآورده سازد.

پس از بازسازی مجدد در سال 2000 فضای موزه ها بزرگ تر شد و رستوران نیز به آن اضافه شد. اعمال این تغییرات امکان نمایش آثار و نمایش های بیشتر در زمینه حرکات موزون، تئاتر و موسیقی را فراهم آورده است. علاوه بر این فضای اختصاص یافته به جوانان نیز با گالری جدید کودکان گسترش یافت؛ در گالری کودکان همه ساله دو نمایشگاه برگزار می شود.

از دسامبر 2003 فضای شماره 315 در طبقه اول، ضلع جنوبی مرکز، پیش از گالری جنوبی، در فضایی به مساحت 315 مترمربع پذیرای هنرمندان معاصر است. به خصوص در همین مکان است که هر سال جایزه مارسل دوشان (Marcel Duchamp) اعطا می شود. نمای این مرکز در نظر اول شما را به یاد مسیرهای پرپیچ و خم می اندازد چرا که فضایی پیچیده، مسحورکننده دارد که پس از بازدید تا همیشه در خاطر شما می ماند.